Sessizlik.

Uzun süredir İstanbul’dan uzaktayım. Tren yolculuğumda Konya sınırları içerisine girmiş bulunmaktayım. Etraf bıraktığım gibi aynı. insanlar seyrek, yaşıtım olan herkes tren içerisinde uyuyakalmış halde. Sanki tek hayatta olanlar makinist ve ben gibi hissediyorum. Arada elindeki telsize konuşarak yalnız olmadığımı bana hatırlatıyor. Bir o, bir de ara ara sevgilisine ulaşmak için trendeki sevgilisini arayan kız. Her kim isen, sen her aradığında ben rahatsız oluyorum, haberin olsun.
    Hayır insan uyur tabii normal bir tepkidir de, ne bileyim, telefonun bu, çalınca bi kendine gelmesi lazım insan dediğinin. Nasıl bir rahatlık anlamış değilim. Hiç o kadar rahat olamadım.
    Biraz önce çalışanlar kompartımanından eli telsizli bir adam geldi. "Beyefendi, telefonunuz çalıyor" diyerek hunharca dürttü arkadaşı. Biraz kaba geldi bana davranış, ama tabii telefonu çalmaya bırakmak da gayet rahatsız edici bir durum olurdu. En azından sessiz huzurlu moduma geri dönmüş oldum.